คิดถึงบ้าน

ย้อนไปเมื่อปี 1995 ช่วงนั้นเทคโนโลยีไม่ได้สะดวกสบายเหมือนทุกวันนี้ internet ก็ไม่มีจะติดต่อกับที่บ้านก็ต้องโทรผ่าน collect call คือเรียกเก็บเงินปลายทาง ทุกครั้งที่โทรกลับบ้านในช่วงบ่ายวันอาทิตย์ แม่จะเป็นคนรับสายโทรศัพท์เสมอ จำไม่ได้แล้วว่าคุยอะไรบ้าง แต่ในทุกๆครั้งความรู้สึกคือคิดถึงบ้าน อยากกลับบ้าน เป็นห่วงทุกคนที่บ้าน พี่เชื่อเลยทุกคนที่บ้านก็คิดถึงพี่ อยากเห็นหน้าพี่ด้วยอย่างแน่นอน

ในทุกๆวันพี่จะเฝ้ารอเวลาที่ไปรษณีย์มาส่ง และในแต่ละวันพี่จะได้รับจดหมายหลายฉบับจากเพื่อนๆ หลังทำการบ้านเสร็จพี่ก็จะใช้เวลาวันละ 1-2 ชั่วโมงเขียนจดหมายตอบเพื่อนๆ ช่วงโมเม้นท์แบบนี้แหละ ที่ทำให้คลายความคิดถึงลงได้

เพื่อนๆหลายคนมักถามพี่ว่าไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่เด็กแต่ทำไม่อ่านเขียนภาษาไทยเก่ง คำตอบคือการได้เขียน-อ่านจดหมายเป็นหนึ่งทางออกที่ช่วยให้ไม่ลืมภาษาไทย และการอ่านหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นในเวอร์ชั่นไทยก็เป็นอีก 1 คำตอบ

ประเด็นของโพสนี้ก็คือ ไม่ว่าตัวเราจะอยู่ที่ไหน ในใจของเราก็สามารถคิดถึงคนที่เรารัก คนที่รักเราได้ ยิ่งสมัยนี้เทคโนโลยีล้ำสมัยด้วย ตัวไกลกันแต่ก็สามารถพูดคุยเห็นหน้ากันได้ทุกๆวัน
พี่เชื้อเชิญน้องๆทุกคนที่ตั้งใจไปเรียนต่อต่างประเทศ ไปเถอะค่ะ ออกไปท่องโลกกว้าง เก็บเกี่ยวประสบการณ์ชีวิตครั้งหนึ่งในชีวิตกัน